Waar is hier de nooduitgang!!!

Mijn collega Joris maakt zijn debuut als stand-up-comedian. In een klein theater in Eindhoven zit ik op rij 6, in het midden. Perfecte plek, goed zicht en naast mijn favoriete collega (inmiddels ook vriendin) Esther. De stemming is jolig en positief gespannen. We hebben er zin in. We lachen wat af en dan gaat het licht uit en de spot aan: Joris zet op de piano een rustig nummer in. En dan komt ie…de duizeligheid… gevolgd door blinde paniek. Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg?!

Claustrofobie is de angst voor afgesloten ruimten. 5 % van de mensen heeft er in meer of mindere mate last van. Ik dus ook. Toch zoeken mensen bijna nooit behandeling omdat er vaak goed met deze angst te leven valt. In plaats van de angst aan te gaan, gaan we er gewoon omheen.  We worden daar namelijk heel creatief in. Want als er ook een trap is hoef ik niet met de lift, grotten bezoek ik per definitie niet en ik houd de deur van het toilet gewoon open.

Opgesloten in de trapkast

Het moment dat het ontstaan is weet ik nog precies. In mijn studententijd, in een gekke dronken bui, samen met een vriendin een trapkast inlopend ons afvragend wat er zou gebeuren als we de deur dicht zouden doen. Het antwoord op deze vraag: het licht ging uit, de deur viel in het slot en aan de binnenkant van de deur hing een wasrek waardoor wij tweetjes voorovergebogen over een wasmachine stonden en geen kant meer op konden. Uiteindelijk zijn we na heel lang roepen en bonzen gehoord en bevrijd. Sindsdien heb ik last van claustrofobie. Wat niet echt helpt is dat ik daarna nog een keer in een lift en in een toilet heb vastgezeten.

EMDR

Met het theater nog vers in mijn geheugen ben ik een tijd geleden toch maar eens op internet gaan zoeken naar geregistreerde EMDR- therapeuten in mijn buurt. Ik kende de term EMDR al vanuit mijn werk en hoorde dat het ook bij claustrofobie ontstaan door trauma, een effectieve behandel methode kan zijn. Niet echt een goede therapeut gevonden in mijn buurt en daarmee is de zoektocht ook weer ergens onder aan mijn to do lijstje beland, ingehaald door schijnbaar belangrijkere dingen.

Durven bang te zijn

Dinsdag 25 juni organiseert Van Harte & Lingsma  weer een inspiratie-dag voor oud-deelnemers met het thema: Durf bang te zijn.  Tja…durven claustrofobisch te zijn? Liever niet, is mijn eerst reactie. Echter na op internet wat meer over dit onderwerp gelezen te hebben voel ik ook een groot verlangen om het aan te gaan. Zeker toen ik eens ging opschrijven op welke momenten ik claustrofobie ervaar. En dat werd een hele lijst: Lift, toilet,  bioscoop, massage bank (met mijn hoofd in zo’n gat), de tandarts, achterin een 3-deurs auto, grotten, koptelefoons ter afscherming van omgevingsgeluid.

Met mijn kinderen ging ik al in liften om vooral te laten zien dat zoiets héééééél normaal is en bij een voorstelling regel ik gewoon een plaats voor mezelf aan het gangpad. Nu de kinderen groter worden willen ze vast een keer in een escape-room en daar wil ik me natuurlijk -als stoere moeder!- samen met hun uit bevrijden.

Adem in, adem uit

Terug naar het theater in Eindhoven. Ik krijg voor mijn gevoel geen lucht meer, krijg het benauwd, krijg een droge mond en kijk schichtig om me heen waar de nooduitgang is. Welk kant van de rij moet ik op om snel mogelijk weg te komen. Naast mij merkt Ester mijn onrust op.” Ik raak in paniek” zeg ik haar, “ik heb claustrofobie en ik moet hier weg”. Ze vraagt op fluisterende toon wat ik nodig heb en ze zegt ook dat als het moet we hier zo weg zijn. Het is donker, druk, vol en stil in de zaal en ik wil niemand storen nu Joris in een gevoelig nummer zit. Snel regel ik een waterflesje van een andere collega en probeer ik mezelf af te leiden met water drinken. Adem maar met mij mee zegt Esther terwijl ik mijn hoofd op haar schouder leg. Terwijl Joris verder zingt, ademen wij twee in het donker mijn angst tegemoet. En tot mijn grote verbazing lukt het me om er bij te blijven er dit keer doorheen in plaats van omheen te gaan. Ondersteunt door de zachtste schouder ervaar ik voor het eerst dat ik echt bang durf te zijn en dat daarmee de angst net zo snel weer verdwijnt als dat hij kwam.

Op internet lees ik: een angstbehandeling waarbij je niet geconfronteerd wordt met je angst is onmogelijk. Die EMDR sessies die ik wil gaan volgen zullen dus nog wel wat voeten in de aarde hebben vrees ik.

Dan denk ik weer terug aan het theater en krijg ik zelfs al een heel klein beetje meer zin in die escape room 😉