Het recht op ongeluk

Ik zit de laatste maanden in zwaar weer. Het is een tijd waarin bij mij verdriet, paniek en onmacht regelmatig hoogtij vieren. Ik ben in een periode van mijn leven aangekomen waarin ik heb te onthechten en te ontvlechten. Wie ben ik nu? Waar sta ik nu? Waar zou ik naar toe moeten? Waar zou ik naar toe willen? Vragen die ik me soms met zweet op het voorhoofd afvraag. Mijzelf heroriënteren op wie ik ben, als man en als vader is geen sinecure.

Alles lijkt verwrongen of op z’n kop te staan. Alles lijkt te breken. En dat is goed. Ik WEET wel dat dingen hebben te breken om tot nieuwe vormen te geraken. Dat het Licht alleen via de scheuren van ons leven zich een weg naar buiten kan banen. Maar regelmatig VOELT dat anders. Regelmatig wil ik met man en macht alles zo stevig mogelijk vasthouden. In de hoop dat niets zal veranderen. Bang voor wat komen gaat. Nou ja, je snapt dat ik regelmatig heen en weer meander tussen hoop en vrees. Tussen wijsheid en blinde paniek. Door de bomen zie ik soms het bos niet meer.

Naast de pogingen tot meditatie, de Ashtanga yoga (google maar) en de Netflix-nachten met chips en cola, is er eigenlijk één echte rode draad die voor mij als anker dient in deze donkere nacht van m’n leven: De mensen die mij liefhebben. Ze gunnen mij, allen op hun eigen manier, mijn ongeluk.

Ten eerste is het belangrijk om te vertellen dat het mij bijna elke dag wel verbaast en ontroert hoeveel mensen er zijn die ‘t zo goed met mij voor hebben. Echt wekelijks krijg ik een expliciet aanbod van hulp, een oor of schouder. Ik heb de neiging mezelf nogal te isoleren wanneer ik me rot voel, maar ik kom er niet te lang mee weg. Men respecteert mijn grenzen maar er wordt mij, met gepaste afstand, duidelijk gemaakt dat als ik er voor kies, ze er voor mij zijn. Met een bioscoopkaartje, een bord eten, een glas wijn, een wandeling of een appje, whatever.

Wat me zo, in deze onstuimige tijd, ontroert is dat ik me zo gezien en geraakt voel door de oprechte liefdevolle aandacht van zo onwijs veel mensen. Een collega zei me “Je bent er altijd voor al die andere mensen. En ook voor mij lieve Dan. Nu is het tijd dat je dat mag gaan proberen terug te ontvangen”. Nou, dat zijn momenten dat dat breken me heel makkelijk afgaat. Natuurlijk streelt dat ook mijn ego. Maar het is vooral de compassie die het mijn ego erg lastig maakt om alleen maar de ‘sterke’ Danny te blijven uithangen. Het is juist de verzachting in plaats van de verharding die ervoor zorgt dat ik me ondanks en wellicht dankzij het verdriet, gedragen voel.

Dat brengt me op m’ n tweede punt. Die gepaste afstand. Al die mensen die ik spreek laten mijn gevoel bij mij. Ze nemen ‘t niet bij me weg, laten me niet de Cruijffiaanse voordelen van de situatie zien, beuren me niet op met positieve insteken, komen niet met tips om me niet zo rot te voelen. Nee; ze ZIJN er gewoon.

Ze gunnen mij mijn ongeluk. Ze weten dat alles wat in het leven zich afspeelt, erbij hoort. Het mooie en het lelijke. Ze zeggen me niet dat ik hulp moet zoeken of in therapie moet of m’n geluk moet vinden in het nu. Nee het is gewoon ‘ff KUT’. En dat is ok. En daarmee spreken ze, ook zonder die expliciete woorden, uit vertrouwen te hebben in mijn kracht dit te kunnen dragen. Dat heeft niets te maken met die zogenaamde ‘sterke’ Danny die mijn ego zo graag wil uitstralen. Dat heeft alles te maken met hun geloof in mijn vermogen antwoord te geven op wat er wat zich nu allemaal afspeelt. Mijn eigen vermogen wat me 100% verantwoordelijk maakt voor mijn leven. Voor het mooie en het lelijke.

Dat vermogen. Dat voelt in alle wiebeligheid, in alle chaos en al het verdriet ook heel erg sterk en heel erg mooi.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Je eerste baan, je eerste liefde, je eerste kind – je eerste scheiding, je eerste begrafenis. Sommige sleutelmomenten in je leven overkomen je, voor andere kun je bewust kiezen. Wie kiest voor een training van Van Harte & Lingsma, kiest voor impact. Vind hier de training die bij jou past.