Gaan we terug naar het oude?

Ik betrap mezelf erop dat ik soms denk dat ik nog niet toe ben aan versoepelingen van maatregelen. Ik heb dan zorgen. Gaan we straks weer allemaal in de file staan naar kantoor, ga ik dat weer doen?  Hoor ik straks weer ieder moment een vliegtuig, en daardoor de vogels een stuk minder? Is er straks weer haast, rennen, vliegen en van alles (moeten) doen…..?

Herken je dit?

Reflectie

Na meer dan tien weken thuiswerken, zet ik voor mezelf één en ander op een rij. Het verplichte thuiswerken en thuis zijn brengt me best veel. En laat ik voorop zetten, dat ik zou willen dat er geen Coronavirus zou zijn. Want wat een enorme gevolgen en leed brengt het. Maar het is er wel. En die werkelijkheid in de ogen kijkend, brengt me ook bij de waarde van deze periode.

Zeker aan het begin van de crisis wisten we helemaal niets. We zaten opeens thuis en alles leek ‘dicht te gaan’. Met elkaar ontdekten we wat wel kon, niet mocht, nodig was. Ik stond versteld van de creativiteit die ontstond in organisaties en gezinnen. Ik zag hoe alles draaiende werd gehouden. Stap voor stap. Vallen en opstaan. Om leren gaan met onzekerheid. Het vroeg naar mijn idee om controle en perfectionisme los te laten en elkaar te vertrouwen dat we het goede willen doen. Dat we bij willen bijdragen.

En dan ook de ontdekking, dat wanneer er veel wegvalt, datgene overblijft wat ik echt belangrijk vind. Zittend in de tuin bij mijn oude ouders op afstand maar nabij genoeg. Genietend van hoe zij mee bewegen in alles van wat er nu van hen wordt gevraagd. Wandelen met vriendinnen om zes uur in de ochtend, kijkend naar vogels die hun nesten en jongen beschermen. Gesprekken met familie en vrienden. Via videobellen. Voor een luchtig of juist diepgaand gesprek. Mijn werk, nu heel anders, maar nog steeds met collega’s van betekenis willen zijn, mooie contacten met deelnemers en klanten, elkaar ondersteunen en zoeken naar mogelijkheden. Ik zie helder het verschil tussen wat ik echt nodig heb en belangrijk vind (contact met familie en vrienden, de natuur, betekenisvol werk mogen doen) en wat fijn is om erbij te hebben (naar de bioscoop, een vakantie, etc.).

En straks dan….?

Ik geloof erin dat we op een bepaalde manier weer verder gaan waar we zijn gebleven. Dat we gewoontedieren zijn. Dat ons dat rust en veiligheid brengt. Ik denk ook dat bepaalde zaken echt zullen veranderen, ik weet nog niet wat. Ik heb wel hoop. Bijvoorbeeld als ik hoor dat al veel bedrijven hebben besloten dat thuiswerken meer en meer de norm zal worden. En dat bij elkaar komen als collega’s zal gaan over verbinding en creativiteit. Dat we bewust blijven kiezen als het gaat om reizen, dichtbij en vooral ver. Dat we de waarde blijven inzien van bijvoorbeeld zorg- en onderwijsmedewerkers. Dat een omhelzing, een aanraking, dichtbij elkaar zijn niet meer vanzelfsprekend wordt genomen.

En ik….? Blijf ik langdurig ruimte maken voor wat echt belangrijk voor me is? Als ik me zorgen maak over de toekomst, de wereld, mensen om mij heen, dan verstijf ik en word ik somber. Maar als ik steeds van moment tot moment bewust kies wat nu nodig is, waar ik naar verlang, waar ik de ander mee kan bedienen, dan ontstaat er zin, ruimte en ontspanning.

Ik geloof dat we allemaal op onze eigen manier leren omgaan met onzekerheid door deze crisis. Velen van ons hebben dat wellicht al geleerd door een persoonlijke crisis. Nu maken we het samen collectief door. Ik geloof in de nieuwe mogelijkheden die hierdoor ontstaan. In de nabijheid, ook al is er fysieke afstand. In een weg waar oud en nieuw samengaan.

Wil jij ook reflecteren? Onderzoeken wat jij kan bijdragen in deze veranderende tijden en hoe je dit zou kunnen doen? Lees meer hier >>