Doe vooral niet authentiek

Wie ben je en wat wil je? Dat zijn eigenlijk de enige twee vragen die we in allerlei verschillende oefeningen, rollenspellen, trainingstechnieken en coachsessies behandelen met onze klanten en deelnemers.

Als je in de spiegel kijkt, wat en wie neem je dan waar? En wat wil je? Wat wil je waarmaken in de tijd dat je hier op aarde bent? Waar verlangt je naar? En durf je dat in alle oprechtheid, naaktheid en schijnbare kwetsbaarheid hardop uit te spreken en naar te handelen?

Als je kijkt naar de mensen in je directe omgeving die je hoog hebt zitten, waar je respect voor hebt: zijn dat niet mensen die (je in ieder geval het gevoel geven dat ze) heel duidelijk weten wie ze zijn en wat ze willen? Ik gok van wel. Waarschijnlijk vind je die mensen ook erg authentiek, in de manier hoe ze praten, zich gedragen en hoe ze met anderen omgaan.

Dat heeft waarschijnlijk een soort van stevigheid, zelfverzekerdheid en tegelijkertijd een gelijkwaardigheid naar anderen toe. Alsof ze helemaal niet bezig zijn met hoe ze overkomen op anderen, maar ‘gewoon’ bezig zijn met in het waarmaken van wat zij belangrijk vinden. Of zouden deze mensen, net als wij, ook zo hun twijfels hebben en ook niet alles zomaar over de bühne gooien?

(On)echtheid

Authenticiteit. Echtheid. Ik krijg steeds meer de indruk dat mensen om me heen dat zo missen. Wellicht omdat we het zo vaak niet zien bij onze leiders, wellicht omdat de marketinguitingen waar we dagelijks aan zijn blootgesteld ons het zo opdringen. Of toch omdat de social media waar we onszelf op presenteren en we anderen op waarnemen, alleen een mooi plaatje laten zien? Dat het alleen maar buitenkant is die we (laten) zien. Als we klagen dat iets of iemand niet authentiek is, gaat het er over dat we wel veel van de buitenkant zien (mooi, stoer, vrolijk of succesvol), maar we er niets bij beleven.

En met dat oordeel houden we elkaar in de tang. Misschien zijn we zelf te lui of te bang om iets te zijn of te doen. Maar willen wel een authentieke beleving. Alsof het iets is wat we kunnen consumeren. En als we het dan consumeren (een echte Italiaanse maaltijd uit een pakje), maar er vervolgens niet een daadwerkelijke authentieke beleving bij ervaren, raken we teleurgesteld en noemen we de ander nep, plastic of inconsequent.

Gekkigheidjes

Waar we dan in principe alleen maar invloed op kunnen uitoefenen, is niet zozeer het ‘naar buiten kijken’, maar het ‘naar binnen kijken’. Als we ons meer toeleggen op de zelfreflectie, op de vraag wie we zijn en wat we willen, dan kunnen we veel authentieker beslissingen nemen over waar we expressie aan willen geven. Daar verantwoordelijkheid voor nemen en dus aan onszelf en de ander kunnen uitleggen waarom we wel of niet iets van onszelf laten zien. Ik kan me niet voorstellen dat je dan niet aan heel veel van je eigen inconsequenties, angsten en paradoxen wordt blootgesteld.

Met het inzicht dat wijzelf met al onze gekkigheidjes te dealen hebben, kunnen we ons toch alleen maar met compassie voorstellen dat ieder ander daar ook mee rondloopt. Ook de ander voert toch een stille strijd tegen zijn eigen demonen en draagt het kruis wat het leven hem heeft toebedeeld? Dat ook de ander – zoals dat heet – selectief authentiek is, nodigt toch alleen maar uit om je af te vragen waar je de ander mee kan helpen? Ook al ziet alles er als koek en ei uit?

Dus bij de volgende keer dat je iemand nep, plastic of oppervlakkig vindt overkomen, stel jezelf de vraag: wat zegt dat oordeel over wie ik ben en wat ik wil? En wat zegt dit oordeel over wie de ander is en wat die wil?


Het vermijden van een oordeel over iemands overkomen is het dagelijks werk van assessment-adviseur Danny. Klik hier, als je meer wilt weten over de assessments van Van Harte & Lingsma.